Artykuł sponsorowany
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść artykułu i osobiste poglądy autora.
Wady zgryzu to jedne z najczęstszych problemów zdrowotnych dotykających zarówno dzieci, jak i dorosłych. Objawiają się nieprawidłowym złożeniem zębów lub ich nieprawidłowym ustawieniem w szczęce i żuchwie. Mogą być wadami dziedzicznymi lub nabytymi na skutek niewłaściwych nawyków, urazów, chorób przyzębia czy nieprawidłowo leczonych próchnic.
Niektóre łagodniejsze wady nie wymagają interwencji lub wystarczy proste wyrównanie aparatem zdejmowanym. Jednak w przypadku nasilonych i długotrwałych zaburzeń zgryzu konieczne jest podjęcie leczenia ortodontycznego. Opóźnienie terapii może prowadzić do pogłębienia wady, a w konsekwencji do problemów z żuciem, mówieniem, stanem zębów i tkanek jamy ustnej.
Aby rozpoznać i zakwalifikować wadę zgryzu do leczenia, stomatolodzy i ortodonci przeprowadzają dokładne badania. Robi to każdy dentysta czy ortodonta w Wołominie, Wrocławiu czy Płocku. Obejmują one m.in. wywiad medyczny, badanie zewnątrzustne, wewnątrzustne, badanie modeli diagnostycznych, a także analizę zdjęć pantomograficznych i cefalometrycznych.
U dzieci badania przesiewowe przeprowadza się zwykle między 7. a 12. rokiem życia. Wykrycie wady w zgryzie na tym etapie umożliwia wczesne rozpoczęcie leczenia i uzyskanie optymalnych efektów terapeutycznych.
U dorosłych wady zgryzu często rozpoznawane są przypadkowo, np. podczas rutynowej wizyty kontrolnej. Jednak i w tym wieku możliwe jest skuteczne leczenie, choć wymaga ono zwykle więcej cierpliwości i samodyscypliny.
Do najczęstszych wad zgryzu wymagających interwencji ortodontycznej należą m.in.:
Długotrwałe, nieleczone wady zgryzu zwiększają ryzyko wielu chorób i dolegliwości, m.in. bólów głowy, karku i stawów żuchwowych, bruksizmu, a nawet wad postawy. Mogą także negatywnie wpływać na komfort życia i samoocenę pacjenta.
O tym, kiedy zastosować leczenie ortodontyczne decyduje głównie rodzaj i nasilenie wady zgryzu. Leczenie zwykle zalecane jest w następujących sytuacjach:
W przypadku łagodniejszych wad czasem można poczekać do zakończenia rozwoju uzębienia stałego. Jednak opóźnianie terapii dłużej niż do 14–18 roku życia zwykle jest niewskazane.
Ortopedia szczękowa dysponuje obecnie różnorodnymi metodami, by skutecznie i bezpiecznie leczyć większość wad zgryzu. Dobór techniki zależy od rodzaju i stopnia zaawansowania nieprawidłowości.
Przy stłoczeniach stosuje się m.in. aparaty stałe ze stali nierdzewnej przyklejane do zębów. Służą do stopniowego rozszerzania łuku zębowego.
Zgryz otwarty koryguje się np. za pomocą specjalnych płytek podniebiennych, stopniowo unoszących zgryz.
Na zgryz głęboki pomocne są m.in. aparaty tzw. aktywne, wywierające nacisk na zęby, by poprawić ich położenie.
Dysfunkcje żuchwy leczy się np. aparatami c–palatalnymi i nakładkami relaksacyjnymi.
Dlatego tak ważne jest, aby nie lekceważyć symptomów wad zgryzu i w porę rozpocząć leczenie ortodontyczne. Pozwoli to uchronić pacjenta przed wieloma uciążliwymi konsekwencjami zdrowotnymi.
Terapia ortodontyczna wad zgryzu to proces rozłożony w czasie, wymagający cierpliwości. Średnio leczenie aparatem stałym trwa od 1,5 do 3 lat, w zależności od rodzaju wady. Składa się z kilku etapów.
Wizyty kontrolne odbywają się co 4–8 tygodni. Leczenie wymaga dyscypliny i dokładnego przestrzegania zaleceń ortodonty.
